دیزی خوری مسی آذرین

استفاده از دیزی از آنجا برای پخت آبگوشت اهمیت دارد که با استفاده از این ظرف مواد به آرامی در مدت زمان زیاد پخته می‌شوند و به این ترتیب غذا عطر و طعم ویژه‌ای می‌یابد و به اصطلاح جا می‌افتد. ادر مورد دیزی، ۳ نوع دیزی سنگی، سفالی و مسی را می توان برمی‌شمرد و با بیان این که دیزی مسی و سفالی بیشترین رواج را دارد، البته آبگوشت‌خوری نیز اصول خود را دارد. به طور معمول آبگوشت را با همان دیزی سر سفره می‌آورند و افراد ابتدا آب را از مواد جدا کرده در ظرفی می‌ریزند، سپس چربی گوشت یا دنبه را خارج می‌کنند و می‌کوبند و ۲ مرتبه داخل آب می‌ریزند و سپس آب گوشت را که دنبه یا چربی کوبیده در آن شناور است در کاسه‌‌ای می‌ریزند و نان را که معمولا سنگک است در آن ترید (تلیت) می‌کنند. پس از ترید نوبت نخود و لوبیا و گوشت و سیب زمینی است که آنها را نیز با گوشتکوب می‌کوبند و به صورت گوشت کوبیده درمی‌آورند و همراه انواع چاشنی مانند ترشی لیته، دوغ و سبزی خوردن صرف می‌کنند. هرچند آبگوشت غذایی کاملا ایرانی است، اما امروزه این غذا در بسیاری از کشورهای دیگر نیز طرفدارانی دارد. از کشورهای عربی گرفته تا کشورهای اروپایی امروزه آبگوشت جای خود را در میان بسیاری از اقوام جهان باز کرده است. ابراهیمی این کشورها را شامل افغانستان، تاجیکستان، مصر و سوریه برمی‌شمرد و می‌گوید: در ارمنستان نیز آبگوشتی کاملا شبیه آبگوشت ایرانی‌ها وجود دارد که با نخود و گوشت تهیه می‌شود و برای پخت آن را داخل تنور یا فر قرار می‌‌دهند.